در این یاداشت به صورت کوتاه و خلاصه دلایل عدم توسعه کشور ذکر شده است.
۱- منطقه امن
مدیر فقط می‌خواهد جایگاهش حفظ شود و تصمیم سخت نمی‌گیرد و وارد منطقه ترس نمی‌شود.
نتیجه در صنایع:
 • پالایشگاه: ادامه خام‌فروشی و خام‌سوزی.
 • انرژی: تداوم فلرینگ و هدررفت گاز.
 • آب و برق: تأخیر در مدیریت هوشمند شبکه‌ها.
۲- منطقه ترس
مدیر آموزش ندیده، از ریسک پروژه‌های نو می‌ترسد؛ ترجیح می‌دهد کاری نکند تا اشتباه هم نکند.
نتیجه در کشور:
 • پروژه‌های بهینه‌سازی انرژی عقب می‌افتد.
 • نیروگاه‌های سیکل ترکیبی یا تجدیدپذیر جدی گرفته نمی‌شوند.
 • پروژه‌های انتقال آب، شیرین‌سازی یا کاهش هدررفت آب نیمه‌کاره رها می‌شوند.
۳- منطقه توسعه
اگر مدیر پرورش‌یافته بود، اینجا یاد می‌گرفت چگونه منابع محدود را به فرصت تبدیل کند. اما وقتی چنین مدیری نیست؛ کشور در ناترازی دائمی می‌ماند.
نمونه‌ها:
 • ناترازی گاز: زمستان با کمبود شدید، تابستان با فلرینگ گسترده.
 • ناترازی برق: تابستان خاموشی، زمستان مازاد بلااستفاده.
 • ناترازی آب: خشکسالی برای کشاورزی، در عین حال پرت شبکه بالای ۳۰درصد.
۴- منطقه نوآوری
در جهان توسعه‌یافته، نوآوری یعنی تکمیل زنجیره ارزش:
 • نفت =>فرآورده باکیفیت =>پتروشیمی =>صادرات.
 • گاز =>خوراک صنایع =>برق پاک =>هیدروژن.
 • آب =>هوشمندسازی مصرف => بازچرخانی.
اما در جهان سوم، چون مدیران هیچ‌گاه به این مرحله نمی‌رسند، کشور در همان چرخه ناکارآمدی می‌چرخد.
مخلص کلام: 
«خام‌فروشی، خام‌سوزی، فلرینگ، و ناترازی آب و برق و گاز، همه فرزندان یک پدرند؛ مدیرانی که در منطقه امن گیر کرده‌اند. جهان سوم همان‌جاست که مدیرانش به جای نوآوری، به بقا فکر می‌کنند؛ نتیجه‌اش هم هدررفت ثروت ملی و عقب‌ماندگی مزمن است.»